Albums | Index | This album |

A la francaise

Reviews

Moeilijk te geloven dat dit dezelfde Arno is die op de hoes van 'Water' in een explosie van licht en lucht en water, met gretig opengesperde mond, als een cis die na jaren in de donkerte eindelijk op de dijk 'ns een grote Stella wil gaan drinken, uit de Noordzee opspat; op 'A la Française' houdt hij, met opgetrokken schouders en knieeën en geen zin om ooit nog op te staan, het bed. Met de grodijnen dicht blijft het veilig nacht: dat de wereld zijn plan maar trekt, draait, stilstaat, vergaat, het is hem eender.

Het is een stuk Arno dat we maar al te graag aan de oppervlakte zien komen: zijn wrede smartlappen, zijn bedorven levensliedjes, het zure chanson, de valse, gebrekkige wals; de tegenpolen van zijn hoekige, opspelerige strijdlust, van de Chicken Song en de A eux je montre mon derrière. De blik staat genadeloos naar binnen gericht; oude moedertjes, oude en nieuwe lieven passeren de revue, het eigen, zere hoofd krijgt klappen toe - maar het geheel hangt niet van snot en tranen aaneen.

'J'aime l'odeur au-dessus de ses bras' zingt hij in het innemende 'Les Yeux de ma Mère': melancholie met een luchtje.

'A la Frnçcaise' is een - voor Arno's doen - opmerkelijk intieme plaat: alleen bij 'Marie Tu m'as' en tijdens de dronken vreugde, de rammelende fanfare van 'La danseuse de Java' voel je je niet in de rol van gluurder gedrukt; elders balanceer je voortdurend op de grens van het ongemak, de schroom. 'Tu sais' is een liefdesverklaring die klinkt alsof ze wel eens te laat zou kunnen komen: verlangen en en spijt lijken het maar niet met elkaar eens te worden. Ook in 'Seul' (met backings van drie Zap Mama's regeert de Twijfel: 'Je suis tout seul / Meême avec elle'. 'Ik ben dezelfde niet meer,' luidt het in 'Depuis ce jour-là', een trage, onder een dreigende hemel aanschokkende treurstoet: 'Je tremble comme un vieux pépère'. De voortjakkerende jaren, de onherstelbare, onomkeerbare tijd liggen mooi vervat in het tikkende, schuddende draaimolenorgel in 'Je ne veux pas être grand'.

Iéts minder treurig gaat het er aan toe in de Brel-cover 'Le Bon Dieu', en in het knappe, rond een oude piano walsende 'Laisse-moi danser'. Laatme mijn gang maar gaan, zegt Arno: "Laisse-moi chanter/Laisse-moi danser/Sur la terre où je suis né.'

Hij is geheel de uwe, vriend.

(mxp)

De man die liever kind was gebleven
'Arno à la française', de nieuwe cd van Arno

Een half jaar na Water verschijnt morgen Arno à la française, de vijfde solo-cd van Arno. De plaat bevat, zoals de titel aangeeft, alleen in het Frans gezongen liedjes. Geen vrolijke, maar een intrigerende plaat van een alsmaar beter wordende artiest.

Het Frans is na het Engels voor Arno altijd al de tweede zangtaal geweest, denk maar aan 'Tango de la peau' of 'Vive ma libetré' en T.C. Matic-nummers als 'Putain putain' of 'Elle adore le noit'. Maar een heel werkstuk in die taal is toch een verrassing. In feite was het Arno's (Franse!) platenfirma die daarop aandrong. Bij onze zuiderburen is de zanger minstens even populair als in ons land. En de muziekbonzen zullen opgetogen zijn dat de cd samen met Water werd opgenomen, twee voor de prijs van één als het ware.

"Il y a des serpents dans mes bottes / Il y a des chiens qui frappent à ma porte", de eerste regels van het openingsnummer 'Depuis ce jour-là' geven het al aan: Arno à la française is geen vrolijke plaat. De zanger stelt rondom zich een gekwelde wereld vast, haalt nog eens even uit naar politici en besluit dat hij kind wil blijven. Zeer touchant is 'Les yeux de ma mère', niet alleen een lied over zijn moeder maar ook een ode aan alle vrouwen. En wanneer hij later vaststelt dat hij de ogen bezit van zijn moeder - en de rest van zijn vader, "et ça vaut mieux que le contraire", voegt hij er voor alle duidelijkheid aan toe - dan gaat een zinnetje als "dans les yeux de ma mère il y a toujours une lumière" plots anders klinken. En al is de toon van de cd zelden uitbundig, Arno heeft het lachen niet verleerd, getuige de omschrijving van zijn moeder als "la reine du suppositoire".

Arno à la française laat zich moeilijk omschrijven. '...tu sais' drijft op een sfeerschepping die aan Daniel Lanois herinnert. Een flinke ritmesample zwengelt 'T'inquiète pas' aan, waarna Geoffrey Burton zijn gitaar mag laten scheuren. In 'Je ne veux pas être grand' maakt een kermisorgeltje de dienst uit en 'Les yeux de ma mère lijkt zo uit de schatkamer van Tom Waits weggelopen. (Een vraagje tussendoor: is Arno misschien de Europese Tom Waits?) En voor 'Seul' maakten drie Zap Mama's hun opwachting in de studio. Dat liedje is trouwens een eigenzinnige herwerking van 'Jive to the Beat' (uit Charlatan).

Andere oude bekenden op deze nieuwe cd zijn 'Marie tu m'as' en de Brel-cover 'Le bon dieu', op aandirngen van de platenfirma overgenomen van respectievelijk Ratata en Charlatan, maar deze nummers vallen allesbehalve uit de toon. 'Comme à Ostende', bekend van Léo Ferré, prijkte in het verleden al op Arno's playlist. Het is een mooi lofdicht op de geboortestad van de in Brussel wonende Oostendenaar. Arno à la française, waarop de inbreng van toetsenist en klanktovenaar Ad Cominotto niet te onderschatten valt, is een intrigerende plaat van een alsmaar beter wordende artiest. Moge hij nog lang een kind blijven.

Christophe Verbiest