A la francaise

Reviews

HUMO, nr. 2859, 22/6/95, p. 169

Moeilijk te geloven dat dit dezelfde Arno is die op de hoes van 'Water' in een explosie van licht en lucht en water, met gretig opengesperde mond, als een cis die na jaren in de donkerte eindelijk op de dijk 'ns een grote Stella wil gaan drinken, uit de Noordzee opspat; op 'A la Française' houdt hij, met opgetrokken schouders en knieeën en geen zin om ooit nog op te staan, het bed. Met de grodijnen dicht blijft het veilig nacht: dat de wereld zijn plan maar trekt, draait, stilstaat, vergaat, het is hem eender.

Het is een stuk Arno dat we maar al te graag aan de oppervlakte zien komen: zijn wrede smartlappen, zijn bedorven levensliedjes, het zure chanson, de valse, gebrekkige wals; de tegenpolen van zijn hoekige, opspelerige strijdlust, van de Chicken Song en de A eux je montre mon derrière. De blik staat genadeloos naar binnen gericht; oude moedertjes, oude en nieuwe lieven passeren de revue, het eigen, zere hoofd krijgt klappen toe - maar het geheel hangt niet van snot en tranen aaneen.

'J'aime l'odeur au-dessus de ses bras' zingt hij in het innemende 'Les Yeux de ma Mère': melancholie met een luchtje.

'A la Frnçcaise' is een - voor Arno's doen - opmerkelijk intieme plaat: alleen bij 'Marie Tu m'as' en tijdens de dronken vreugde, de rammelende fanfare van 'La danseuse de Java' voel je je niet in de rol van gluurder gedrukt; elders balanceer je voortdurend op de grens van het ongemak, de schroom. 'Tu sais' is een liefdesverklaring die klinkt alsof ze wel eens te laat zou kunnen komen: verlangen en en spijt lijken het maar niet met elkaar eens te worden. Ook in 'Seul' (met backings van drie Zap Mama's regeert de Twijfel: 'Je suis tout seul/Meême avec elle'. 'Ik ben dezelfde niet meer,' luidt het in 'Depuis ce jour-là', een trage, onder een dreigende hemel aanschokkende treurstoet: 'Je tremble comme un vieux pépère'. De voortjakkerende jaren, de onherstelbare, onomkeerbare tijd liggen mooi vervat in het tikkende, schuddende draaimolenorgel in 'Je ne veux pas être grand'.

Iéts minder treurig gaat het er aan toe in de Brel-cover 'Le Bon Dieu', en in het knappe, rond een oude piano walsende 'Laisse-moi danser'. Laatme mijn gang maar gaan, zegt Arno: "Laisse-moi chanter/Laisse-moi danser/Sur la terre où je suis né.'

Hij is geheel de uwe, vriend.

(mxp)